The Highway of Tears

Girls don’t hitchhike on the Highway of Tears. Killer on te Loose! Dit opschrift staat op een groot bord naast snelweg 16 in Canada. In de loop der jaren zijn er tientallen meisjes en vrouwen verdwenen en vermoord op de ‘Snelweg der Tranen’. Velen van de slachtoffers zijn nooit teruggevonden. Volgens de politie zijn er achttien vrouwen vermist of vermoord op Highway 16 sinds 1969. Locals denken dat het aantal slachtoffers eerder richting 50 vrouwen gaat. De vraag op velen hun lippen? Who took our girls? Deze vraag blijft tot de dag van vandaag onbeantwoord.

 

Wie zijn de slachtoffers?

De eerste zaak in the Highway of Tears dateert terug naar 1969. Gloria Moody, moeder van twee kinderen, was 26 jaar oud toen ze voor het laatst gezien werd in de nacht van 25 oktober toen ze vertrok uit een bar in Williams Lake. Een dag later werd Gloria’s lichaam gevonden. Ze was naakt, seksueel misbruikt, mishandeld en overleden aan haar verwondingen. De moord op Gloria werd nooit opgelost. In 1990 verdwijnt de vijftien jarige Delphine Nikal terwijl ze aan het liften was in het afgelegen stadje Smithers. Nog geen jaar eerder was ook de vijftienjarige nicht van Delphine verdwenen. Haar verdwijning werd door de politie echter niet gelinkt aan the Highway of Tears. Beide meisjes zijn tot de dag van vandaag vermist.

In 1994 verlaat Ramona Wilson (16) haar huis om een paar dorpen verderop uit te gaan. Ramona kwam hier nooit aan. Haar lichaam werd tien maanden later gevonden in de buurt van de lokale luchthaven. Aielah Saric Auger was veertien toen ze verdween in 2006. De tiener zou slapen bij een vriendin. Aielah is als laatste gezien in een bar in Prince George. Haar familie heeft dagenlang naar haar gezocht, totdat het lichaam van Aielah een week na haar vermissing werd gevonden. Dit zijn verdrietig genoeg maar een aantal van de slachtoffers van het verdoemde stuk snelweg.

 

Dichtbegroeide bossen, afgelegen en liften: een dodelijke combinatie

De 720 kilometer lange snelweg loopt door de afgelegen Canadese provincie British Columbia. De gevreesde snelweg gaat door dichtbegroeide bossen, kleine dorpjes en indianenreservaten. Liften is een veelvoorkomende manier om van de een naar de andere plek te komen, vooral voor de armere bevolking die zich geen auto kan veroorloven. Dit maakt ze tot een gemakkelijke prooi voor jagers van de ergste soort. De meeste slachtoffers behoorden tot de inheemse bevolking. Is dit ook de reden waarom er zo lang niets gedaan is aan de Snelweg der Tranen?

 

Onderzoek naar de moorden

In 1981 organiseerde de RCMP een conferentie om het groeiende aantal onopgeloste moord en vermissingen zaken te onderzoeken rond Highway 16 en andere snelwegen in British Columbia. 40 detectives woonden deze conferentie bij. Dit leverde overeenkomsten op, maar geen definitieve antwoorden. In 2005 werd project E-PANA opgericht. 18 zaken werden in dit project onderzocht.

 

Opgeloste zaken

In 2012 was er een doorbraak in de zaak van de 16-jarige Colleen MacMillan die verdween in 1974. DNA bewijs linkt de Amerikaanse Bobby Jack Fowler aan haar moord. Fowler was ook een verdachte in zaken van de vermoorde Gale Weys en Pamela Darlington, in deze zaken kon echter niet bewezen worden dat Fowler de dader was.

In december 2014 werd ook de zaak van de twaalfjarige Monica Jack opgelost. Monica verdween in 1978.

 

‘Familie en slachtoffers onrechtvaardig behandeld’

De ‘Snelweg der Tranen’ is uitgegroeid tot een groot politiek schandaal. Een groot deel van de slachtoffers waren vrouwen van inheemse afkomst. Carolyn Bennett, de minister van Autochtone Zaken, heeft maandenlang het land doorkruist om te spreken met deze ‘eerste bewoners’. Overlevenden en familieleden van slachtoffers lieten verstaan dat de politie hen racistisch en seksistisch behandelde. Alsof de levens van inheemse vrouwen er minder toe deden. “Ze werden onrechtvaardig behandeld”, aldus Bennett. “Agenten klasseerden sommige zaken te makkelijk als zelfmoord, een overdosis of een ongeval. Er werd zelfs geen onderzoek gevoerd.” Ontzettend treurig en schandalig dat er zolang weinig tot geen aandacht is gegeven aan al deze verdwenen en vermoorde vrouwen.

 

Nieuwe busroutes

Wel is er een lichtpuntje: in juni 2017 zijn er twee nieuwe busroutes gerealiseerd voor Highway 16. Deze nieuwe routes zorgen ervoor dat vrouwen niet meer afhankelijk zijn van liften om op hun bestemming te komen. Locale leiders hebben zich al sinds 2006 ingezet om deze busverbindingen te realiseren. Tribal Chief Terry Teegee van de Carrier Sekani First Nation gaf de volgende reactie: ‘Ik denk dat landelijke gebieden en de inheemse vrouwen geen prioriteit waren voor de liberale overheid. De busverbinding is geen gerechtigheid voor de vermiste en vermoorde vrouwen, maar het is goed is dat er eindelijk acties ondernomen zijn om meer slachtoffers te voorkomen.’ Hier zijn wij het zeker mee eens! We hopen dat er gerechtigheid komt voor de vele slachtoffers en hun nabestaanden.